داستان کوتاه «بچه مردم»، جلال آل احمد

خوب من چه مى‌توانستم بکنم؟ شوهرم حاضر نبود مرا با بچه نگه دارد. بچه که مال خودش نبود. مال شوهر قبلى‌ام بود، که طلاقم داده بود، و حاضر هم نشده بود بچه را بگیرد. اگر کس دیگرى جاى من بود چه مى‌کرد؟ خوب من هم مى‌بایست زندگى مى‌کردم. اگر این شوهرم هم طلاقم مى‌داد چه مى‌کردم؟ ناچار بودم بچه را یک جورى سر به نیست کنم.

یک زن چشم و گوش بسته، مثل من، غیر از این چیز دیگرى به فکرش نمى‌رسید. نه جایى را بلد بودم، نه راه و چاره‌اى مى‌دانستم. نه این که جایى را بلد نبودم.

همان روز عصر هم وقتى کار را تمام کردم و به خانه برگشتم و آنچه را که کرده بودم براى مادرم و دیگر همسایه‌ها تعریف کردم؛ نمى‌دانم کدام یکى‌شان گفتند «خوب، زن، مى‌خواستى بچه‌ات را ببرى شیرخوارگاه بسپرى. یا ببریش دار الایتام و…» نمى‌دانم دیگر کجاها را گفت. ولى همان وقت مادرم به او گفت که «خیال مى‌کنى راش مى‌دادن؟ هه!«

من با وجود این که خودم هم به فکر این کار افتاده بودم، اما آن زن همسایه‌مان وقتى این را گفت، باز دلم هرى ریخت تو و به خودم گفتم «خوب زن، تو هیچ رفتى که رات ندن؟» و بعد به مادرم گفتم «کاشکى این کارو کرده بودم.» ولى من که سررشته نداشتم. من که اطمینان نداشتم راهم بدهند. آن وقت هم که دیگر دیر شده بود…

گلستان سعدی: حکایت شماره 11

 در جامع بعلبک وقتی کلمه‌ای همی‌گفتم به طریق وعظ با جماعتی افسرده دل مرده ره از عالم صورت به عالم معنی نبرده.

 دیدم که نفسم در نمی‌گیرد و آتشم در هیزم تر اثر نمی‌کند.

 دریغ آمدم تربیت ستوران و آینه داری در محلت کوران. ولیکن در معنی باز بود و سلسله سخن دراز.

 در معانی این آیت که «و نَحن اَقرَبُ الیه مِنْ حَبل الورید» سخن به جایی رسانیده که گفتم:

 دوست نزدیکتر از من به من است

 وینت مشکل که من از وی دورم

 چه کنم با که توان گفت که او

 در کنار من و من مهجورم

دیوان حافط: غزل شماره ۳

اگر آن تُرک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هِندویَش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی مِیِ باقی که در جنت نخواهی یافت

کنار آب رُکن آباد و گُلگَشت مُصَّلا را

فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین‌کار شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغما را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستَغنی است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را؟

معرفی کتاب نقطه‌ی عطف

اگر از شما بپرسند بیماری مُسری چه نوع بیماری‌ای است، شما به سرماخوردگی، آنفلوآنزا یا شاید به بیماری‌های خطرناک‌تری مثل ایدز یا اِبولا فکر خواهیدکرد.

هرکدام از ما از دید بیولوژیکی، درباره بیماری‌های مُسری تصویر خاصی در ذهن داریم، ولی اگر جرم یا مُد بتواند به افراد سرایت کند، در آن صورت باید چیزهای دیگری هم وجود داشته‌باشد که بتواند مانند ویروس به افراد سرایت کند؛ برای مثال آیا هیچ‌گاه دربارهٔ خمیازه‌کشیدن فکر کرده‌اید؟ خمیازه‌کشیدن__ به‌خودی‌خود__ حرکت پرقدرتی است. همین که خواننده، کلمهٔ خمیازه را، که در جملهٔ قبلی و این جمله چند بار به آن اشاره شد، ببیند، ممکن است در چند دقیقه شروع به خمیازه‌کشیدن کند.

کتاب «نقطه عطف» با تکیه بر اصل همه‌گیر شدن، به این نکته اشاره دارد که تغییرات بزرگ بسیاری اوقات از حوادث کوچک ناشی می‌شوند، و این تغییرات ممکن است به‌طور ناگهانی و با سرعت رخ دهد. اصل سرعت، اساس و مرکز ثقل ایدهٔ نقطه‌عطف است. نقطه عطف نقطه‌ای است که یک تغییر در جامعه شروع به نمودار شدن می‌کند؛ مثلا در دهه ۷۰ مهاجرت رنگین‌پوستان به محله‌های سفیدپوست‌نشین شهرهای شمال شرقی آمریکا زمانی که به ۲۰ درصد رسید، جامعه دچار تحول شد. درواقع، لحظهٔ بازگشت یا عطف در جامعه، به لحظه‌هایی گفته می‌شود که افراد به نقطهٔ بحرانی یا آستانه و یا نقطهٔ جوش برسند. این نقطه عطف در تمام دگرگونی‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی وجود دارد.

در صورت داشتن نمونه کار گویندگی، فایل صوتی آن را در این قسمت بارگذاری نمایید.

تا کنون چند کتاب صوتی را کامل گوش داده اید؟

تا کنون چند کتاب را کامل مطالعه کرده اید؟